Thursday Talk – waar ik na drieënhalf jaar wonen in Spanje nog steeds niet aan kan wennen

Afgelopen zondag was zo’n dag waarop ik bewust stil stond bij het feit dat ik in Spanje woon. Het is hier heerlijk vertoeven tijdens de winter en alleen het feit dat ik elke dag in de zon loop, maakt mij blij. Toch is er ook iets waar ik na drieënhalf jaar wonen in Spanje nog steeds niet aan kan wennen.

Het is zomer 2020 en ik woon met een aantal huisgenoten in een ruim appartement in Ruzafa. Ik betaal maandelijks huur voor een gerenoveerde kamer die zijn authentieke Spaanse vloertegels heeft behouden. Het is een appartement waar ik gelukkig in ben. En een appartement waar ik me thuis voel, mede doordat ik hier de hele lockdown heb doorgebracht.

Ik zit op bed in bikini en tegenover een ventilator die overuren maakt. Het bakje meloen die ik uit de koelkast heb gehaald en nu naast mij op bed staat, verraad de hitte van de dag. Na vijf minuten zijn de stukjes meloen al warm. De ventilator geeft maar nauwelijks verkoeling en ik neem een derde koude douche van die dag.

Met moeite kom ik die avond in slaap. Mijn raam staat wagenwijd open in de hoop dat er wat koele wind mijn huid bereikt. Wetende dat de wind tijdens de zomer in Spanje eerder aanvoelt als een warme föhn. Na wat woelen en mezelf afvragende hoe ik in godsnaam voor wat meer koelte kan zorgen, val ik dan eindelijk in slaap.

Niet veel later word ik wakker. Dit keer niet van de zomerse hitte, maar van geluiden. Ik hoor een groepje mannen luidskeel mijn straat betreden. Ze zijn hoorbaar dronken en lopen niet mijn appartement voorbij, maar blijven een tijdje op één plek staan. Inmiddels ben ik klaarwakker en luister ik naar wat ze over en weer naar elkaar roepen. Ook vraag ik me af of dat niet allemaal wat zachter kan. Op deze doordeweekse dag en dit tijdstip. Ik luister wat langer en het klink als een best gezellig zooitje bij elkaar. Ze hebben blijkbaar een vrijgezellenfeest gehad. Toch baal ik dat ik nu klaarwakker ben. Het is tegen drieën en door de hitte slaap ik de afgelopen weken al minder goed.

De opvolgende dagen bestaan uit werken in de ochtenden en naar het strand gaan in de middagen. What a life, what a life. Al mijn maaltijden worden ingeruild voor vers fruit en ik neem nog steeds meerdere koude douches per dag. Ook staat nog steeds dag en nacht mijn ventilator aan. Niet zo goed voor het milieu maar wel noodzakelijk om de Spaanse zomer ietsiepietsie dragelijker te maken.

Elke avond kom ik door de hitte maar met moeite in slaap. Ook word ik zeker meerdere keren per week wakker door luidruchtige Spanjaarden. Maar dat niet alleen, de glasbakken die voor ons appartement staan, worden middenin de nacht geleegd. Why? WHY? Als we de roemoerige nacht erop hebben zitten, beginnen de bussen vanaf de vroege uurtjes door onze smalle straat te sjezen. En trekken winkeleigenaren met een ruk hun oude rolluiken omhoog waardoor de hele buurt, inclusief ikzelf, wakker schrikt.

Ik kan nog een heel betoog schrijven over de zomerse hitte en alle geluidsoverlast in Spanje, maar ik zal het je besparen. Het is één van de weinige nadelen die bij het wonen in Spanje hoort. Waar ook wel eens eerlijk over geschreven mag worden. Het zijn dingen waar ik na drieënhalf wonen in Spanje nog steeds niet aan kan wennen. Waarschijnlijk zal ik er nooit aan wennen en dat is oke. Gelukkig heeft wonen in Spanje zoveel meer voordelen die de zomerse hitte of het geluidsoverlast snel weer doen vergeten.