Het is woensdag 15 april en ik zit aan de keukentafel in mijn appartement in Valencia. We zitten hier in Spanje momenteel in onze vijfde week van strenge lockdown. Toen het allemaal begon, heb ik in tegenstelling tot veel andere internationale mensen die hier in Spanje wonen, niet besloten om terug naar mijn land van herkomst te gaan. Iets waar ik eigenlijk ook geen moment over heb hoeven twijfelen. Ook niet toen de corona situatie in Spanje de spuigaten uit begon te lopen en ik het nieuws ontving dat al mijn huisgenoten en vrienden besloten terug naar hun eigen land te gaan. In dit artikel breng ik je graag op de hoogte over de corona situatie in Spanje.
De huidige corona situatie in Spanje
In Spanje zitten we momenteel in onze vijfde week van strenge lockdown. Wat dat precies inhoudt? Simpelweg dat we alleen naar buiten mogen om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te gaan. Of naar een apotheek of ziekenhuis, indien nodig. Voor de rest moeten we dus binnen blijven en is het zelfs verboden om op je balkon of dakterras van de zon te genieten. Wat best een vervelende regel is, aangezien de zon zich hier in Spanje regelmatig laat zien. Daarnaast ben ik van mening dat een mens buitenlucht en zonlicht nodig heeft. Juist in deze tijd. Ik houd mij dan ook netjes aan alle regels die ons worden opgelegd, behalve het betreden van mijn dakterras. Want op mijn dakterras doe ik nu graag yoga of lig ik in de zon wanneer het kan.
Toen ik tijdens mijn zoveelste Facetime-gesprek met mijn ietwat bezorgde moeder vertelde over de corona situatie in Spanje, zei ze al gauw ‘dat ik dan maar wat vaker naar de supermarkt’ moest gaan. Om zo toch nog regelmatig buiten te komen. Daar dacht ik in het begin ook zo over, maar inmiddels is die gedachte flink veranderd. Hoewel ik het gaan naar de supermarkt eerst nog als ‘uitje’ bestempelde, vind ik het gaan naar de supermarkt nu vooral stressvol. Er staat een enorme rij, niemand kijkt je aan en als ze dat wel al doen, is het met een zorgelijk blik op hun gezicht. In de supermarkt zelf is de sfeer ook alles behalve een pretje. Ik ga daarom dus nog maar eens per week naar de supermarkt, en kom daardoor dus maar weinig buiten. Alleen op mijn balkon wanneer we om 8 uur ’s avonds met z’n allen klappen. En op mijn dakterras wanneer de zon schijnt. Maar meer dan 300 stappen worden er niet meer op een dag gezet. En dat terwijl ik voorheen juist ontzettend veel door de stad wandelde en daar echt mijn plezier uit haalde.
Ondanks het feit dat mijn dagen en weken er in principe allemaal hetzelfde uitzien, zijn ze letterlijk voorbij gevlogen. Ook heb ik mij nog geen moment verveeld. Iets wat ik best verrassend vind. Ik had namelijk juist het tegengestelde verwacht. Ik was altijd van mening dat de tijd extra snel voorbij vloog wanneer mijn agenda volgepland stond en ik een druk bestaan leidde. Maar blijkbaar gebeurt dat nóg meer wanneer je verplicht thuis zit en op jezelf aangewezen bent. Althans, dat geldt voor mij, dus.
Waarom ik in Spanje ben gebleven en blijf
Dat zoveel mensen Spanje hebben verlaten om terug naar land van herkomst te gaan en zo dichtbij familie te kunnen zijn, kan ik best begrijpen. Het is natuurlijk best een rare en onzekere tijd die alleen maar lijkt te verslechteren. Een tijd waarin velen in angst leven. Vooral toen de cijfers van het aantal patiënten en doden in Spanje steeds meer begon toe te nemen. Toch heb ik altijd sterk gevoeld hier te willen blijven. Ik ben anderhalf jaar geleden naar Spanje verhuisd en voel mij hier inmiddels meer dan thuis. En met dat thuis bedoel ik dan vooral dat ik mij hier fijn en vooral ook heel veilig voel. Meer dan dat ik mij ooit in Nederland heb gevoeld. Hoe raar dat misschien ook voor sommigen klinkt. Dus toen ik de afweging moest maken om terug naar Nederland te gaan, waar ik dan de aankomende tijd bij mijn ouders zou gaan wonen. Of dus hier alleen in mijn appartement, waar ik me zo thuis voel, zou blijven, was de keuze snel gemaakt. De angst voor de sluitende grenzen en het voorlopig niet meer terug naar Spanje kunnen, eenmaal in Nederland zittende, speelde daar ook een grote rol in mee.
Natuurlijk heb ik die beslissing, heel wat mensen moeten uitleggen. En dan voornamelijk mijn moeder, die toch wel graag wilde dat ik terug naar Nederland zou komen. Maar geef haar eens ongelijk. De gedachte van het hebben van een kind die alleen in een land zit waar het coronavirus zo heftig speelt, is natuurlijk alles behalve geruststellend. Maar uiteindelijk heb ik haar uitgelegd dat ik mij hier in Spanje, ookal zou de situatie nog weken of maanden aanhouden, op mijn best voel. En dat ik eventuele eenzaamheid zie als iets waar ik van kan leren en ook wel weer te boven kom. Eenzaam heb ik mij trouwens, ook na vijf weken, nog maar nauwelijks gevoeld. Iets wat ook best een verrassende en geruststellende ontdekking is. Ik kom er juist door deze tijd achter dat ik mij best goed alleen red.
De dingen die mij de afgelopen weken hebben beziggehouden
Het voelde de afgelopen weken niet goed om aan het werk te zijn en wilde mijzelf daarin dan ook niet teveel pushen. Ik denk namelijk dat het in deze heftige tijd waarin we zitten, extra belangrijk is om goed naar jezelf te luisteren en de dingen te doen waar je blij van wordt en inspiratie uit haalt. Vandaar ook de radiostilte op mijn blog, de afgelopen weken 😉
Dat ik nauwelijks tot niet heb gewerkt, betekent echter niet dat ik niks heb uitgevoerd. Integendeel. Ik ben de afgelopen tijd ontzettend veel bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling. Alles waar ik nooit de rust of tijd voor had, ben ik aan gaan pakken. Waar een flink aantal nieuwe gewoontes uit voort zijn gekomen. Over dit alles zal ik later deze week nog een ander artikel publiceren.
Dit is dus mijn huidige corona situatie in Spanje. En ik moet zeggen dat, ondanks alle onzekerheid, het mij tot nu toe best goed afgaat. De strenge lockdown in Spanje is inmiddels uitgesteld tot 26 april en er wordt nu zelfs gesproken over het dichthouden van de Spaanse grens tot na de zomer. Toch hoop ik dat de regels snel zullen worden versoepeld. Zodat we wellicht wel naar buiten mogen om te wandelen en sporten. In de Turia, het mooie stadspark die Valencia rijk is. Of op het strand. We zullen zien. Wat in ieder geval meer dan ooit duidelijk is geworden, is dat we van niks zeker zijn in het leven en dat het zoveel mogelijk leven in het hier en nu het beste is. Een wijze les die ik voor de rest van mijn leven, na de corona, met mij mee zal nemen.
Waar verblijf jij momenteel en hoe is de corona situatie daar? Liefs, Fleur
Dat lijkt me wel heftig als je zelfs niet je balkon op mag! Gelukkig zijn ze hier in Nederland minder streng en mogen we nog gewoon naar buiten. Hopelijk blijf je gezond!
Wat heftig dat de maatregelen in Spanje zo streng zijn! Ik snap heel goed dat je toch bent gebleven, je weet immers ook niet hoe lang het gaat duren… In Nederland is het ook best mooi weer, dus ik ben heel blij dat we wel naar buiten mogen. Een bezoekje naar de supermarkt is inderdaad stressvol, maar helaas is het nu echt niet anders :(.
Wat heftig allemaal! Ik kan het me niet voorstellen dat ik nu niet naar buiten kan, al is het maar even genieten in de tuin van het zonnetje (of in jouw geval op het balkon). Het is momenteel zo’n rare tijd! Denk inderdaad goed aan jezelf en luister naar je lichaam.