Een plan voor het schrijven van dit artikel was er niet, maar ik voelde dat ik dit wilde opschrijven en delen. Het wonen in het buitenland gaat niet altijd over rozen en ook dat mag wel eens eerlijk gedeeld worden. Want hoe gelukkig ik ook ben met dat ik in Spanje woon, bij in het buitenland wonen komen soms ook verdrietige momenten kijken. Vandaag deel ik dan ook hetgeen wat voor mij het moeilijkste van in het buitenland wonen is.
Een verdrietig moment
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen en vertellen waarom momenteel wat verdriet voel. Een goede Italiaanse vriend, waar ik het afgelopen jaar heel hecht mee ben geworden, is terug verhuisd naar Italië. Iets wat ik een stuk moeilijk vind dan dat ik in eerste instantie had gedacht.
Soms ontmoet je een persoon waarmee het gelijk klikt en het heel vertrouwd voelt. Dat bijzondere gevoel had ik bij hem. Ondanks het feit dat hij, op het moment dat we elkaar ontmoette, nog maar weinig Engels sprak. Toch zagen we elkaar veel en hadden we aan een paar woorden genoeg om elkaar te begrijpen. We leerden elkaar steeds beter kennen en zijn Engels verbeterde in een rap tempo. We maakten afgelopen zomer zelfs een roadtrip door Italië waarbij hij mij en de andere vriend die mee was, heel wat mooie plekken van zijn land liet zien. Daarna bood hij aan om het hele stuk van Valencia naar Amsterdam mee te rijden. Dat leek hem wel een leuk avontuur en daarnaast was hij nog nooit in Amsterdam geweest. Je leest het waarschijnlijk al: we hadden al snel een bijzondere band.
Afgelopen zomer eindigde zijn master en zocht hij zich suf naar banen in Valencia, maar tevergeefs. Tot het moment waarop hij dus de moeilijke beslissing moest nemen om terug naar Italië te gaan. Dat moment was gisteren.
Vriendschappen in het buitenland
Als er iets is wat ik heb geleerd van in het buitenland wonen, is dat vriendschappen een stuk intenser zijn. Wat ik daar precies mee bedoel? Nou, dat je een persoon sneller leert kennen doordat je er vanaf het begin, wanneer het zo goed klikt, veel tijd mee doorbrengt. Als expat heb je vaak niet vriendschappen door het hele land, maar alleen in de stad waarin je woont. En daardoor spreek je toch vaak met dezelfde vrienden af omdat je niet zo hoeft te plannen en je tijd te verdelen.
De goede vrienden die ik hier heb, hoe lang of kort ik ze ook ken, zie ik sowieso elk weekend en soms ook nog een paar keer doordeweeks. En om even terug te komen bij die Italiaanse vriend, hij was ook nog eens vier hele maanden mijn huisgenoot. Zoveel tijd samen gespendeerd.
Het moeilijkste van in het buitenland wonen
Wanneer een vriend of vriendin Valencia verlaat, vind ik dat moeilijk. Niet zo’n beetje, maar echt heel erg. Het voelt als liefdesverdriet waarbij ik mij ineens heel alleen voel. Mij zelfs begin af te vragen wat ik zelf nog in Valencia doe. Natuurlijk weet ik daar, als ik rationeel de situatie bekijk, wel het antwoord op, maar aan het komen en gaan van mensen, kan ik nog steeds niet wennen. Gelukkig heb ik wel een aantal goede vrienden die ik al vanaf het begin van mijn Valencia-avontuur ken en die ook voorlopig nog niet weg zullen gaan. Maar feit blijft wel dat voor niemand waarmee ik hier bevriend ben, Spanje hun thuisland is. En dan bestaat er altijd het risico dat iemand toch op een gegeven moment weg gaat.
Dus ja, het moeilijkste van in het buitenland wonen vind ik dus dat je soms afscheid moet nemen van mensen waar je helemaal geen afscheid van wilt nemen. Ja, we kunnen elkaar regelmatig blijven opzoeken, maar dat is toch anders. Je sluit het hoofdstuk van samen wonen in dezelfde stad en écht deel uitmaken van elkaars leven, af. Als ik dit zo schrijf, voel ik weer een traan opkomen.
Dit verdrietige gevoel brengt me ook terug naar het moment, zo’n twee jaar geleden, waarop mijn beste vriendin Valencia verliet. We hadden een jaar samen gewoond en waren vrijwel altijd samen. En toen zat haar jaar er in Spanje op. Ze moest terug naar Parijs, de stad waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Gelukkig hebben we elkaar daarna nog vaak opgezocht en hebben we nog veel contact. Ze komt zelfs volgende maand weer een paar dagen naar Valencia toe, dus dat vind ik, vooral nu ik toch wel een beetje heimwee naar Nederland heb, fijn.
De mooie en positieve kant
Om mezelf een beetje op te peppen, bedenk ik mij contant hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik zoveel mensen uit andere landen en met andere culturen en talen mag ontmoeten en dus door heel Europa vrienden heb wonen. Ja, wanneer er een moment van afscheid is, is het even slikken, maar gelukkig leven we in een wereld waarin we makkelijk contact kunnen onderhouden en elkaar op kunnen zoeken. Naast het verdriet, bestaat ook het gevoel van dankbaarheid.
Heb jij ook weleens afscheid moeten nemen van iemand die je tijdens het reizen of het wonen in het buitenland hebt ontmoet? Een persoon waarmee je veel tijd hebt doorgebracht en bijzondere momenten hebt beleefd?
Ik kan me heel goed voorstellen dat het een moeilijk afscheid was, zeker als je ook nog een tijdje hebt samengewoond. Hopelijk blijven jullie elkaar zien!
I feel ya! Inmiddels zijn de afgelopen maaanden al 6 internationale vrienden terug maar huis gegaan en de klap komt straks als dingen weer ‘normaal’ zijn pas. Aan de andere kant heb ik nu wel 6 nieuwe vakantie adressen
Ah, wat mooi dat je deze kant van het wonen in het buitenland deelt. Ik kan je gevoel heel goed begrijpen. Aangezien deze mensen toch je ‘familie’ worden. Mooi stuk!